Wow-effect

Wow-effect

Ik loop de entree van het hotel binnen, de glazen deuren schuiven vanzelf open. Met mijn tassen vol aankopen loop ik richting de receptie. De receptionist heeft een glimlach op zijn gezicht. “Goedemiddag, mevrouw De Vries, hier is uw sleutel. Kamer 212 toch?” Ik knik verbaasd en neem de sleutel aan. Hoe wist hij mijn naam en kamernummer? Ik stap de lift in en als ik mijn kamerdeur open doe stijgt mijn verbazing, als ik chocolaatjes op mijn kussen zie liggen. Hoe wisten zij dat ik die chocolaatjes zo lekker vond? Terwijl ik het chocolaatje in mijn mond stop, denk ik terug aan de vorige avond. Bij het diner was er een hele aardige ober geweest, die mij de hele avond zo leuk hielp. Toen ik koffie na nam kreeg ik daar wat lekkere chocolaatjes bij, die ik uiteraard allemaal op at. Nieuwsgierig had de ober gevraagd, wat ik van de chocola had gevonden. Ik had geantwoord dat ik ze heel erg lekker vond. En nu liggen er weer chocolaatjes op mijn kussen. Wat vreselijk attent!
’s Avonds kreeg ik last van hoofdpijn. Ik had helaas geen aspirine meegenomen van huis, dus ik vroeg of de receptie iets voor me had. De receptioniste was bezorgd en vroeg of ik een dokter nodig had. Dat hoefde niet en ze gaf me twee paracetamol mee.
De volgende ochtend liep ik naar de receptie toe, waar ik die vriendelijke receptionist zag van gistermiddag. “Dag mevrouw De Vries, gaat het iets beter met u? Ik hoorde dat u zich niet zo lekker voelde gisteravond”. Huh, hoe kan hij dit nou weten? Ik vertel dat het gelukkig beter gaat en hij vroeg wat mijn plannen waren vandaag. Ik vertelde hem dat ik graag een museum bezocht, maar liever een die dichtbij is, omdat ik niet meer zo ver wilde lopen na de wandeltocht van gisteren. “Er is een museum op twintig minuten loopafstand. Indien dit te ver voor u is, kunnen wij u ook een fiets lenen, of ik kan u een tramkaartje geven om met de tram te reizen.” Tevreden stapte ik naar buiten met het tramkaartje in mijn handen. Wat een fijne service in dit hotel!